TUOK #0: Trochę Uszczypliwym Okiem czyli Smoczy TUOK

Pewnego dnia pojawiło się pytanie czy na BabaGra może pisać facet, nie baba? Bo skoro gra tak jak ja, pisze lepiej niż ja to czy powinnam się ograniczać tylko i wyłącznie do treści własnych? Pytając się znajomych co o tym sądzą, usłyszałam że baba czy nie, jeśli napisze coś interesującego to nie powinnam się krepować (i autora) ramami narzuconymi z góry przez nazwę mojej strony. W końcu nie tylko baby grają i czytają to co się tutaj dzieje.

Z tego też powodu, przedstawiam Wam Imć Smoka, niestety nie Wawelskiego. Potraktujcie tego poczciwca z uśmiechem i oraz przymrużeniem oka, gdyż proza jego może wydawać się lekko dekadencka, to gwarantuję, że rozbawi Was ona co nie miara.

Uszanowanie wszystkim czytającym – defragmentacji waszym dyskom twardym, chłodu waszym procesorom i wiecznie płynącego źródła dowolnie wybranej cieczy pitnej. Niżej lub wyżej podpisany (zależnie, gdzie na szablonie bloga będzie umieszczone nom de plume piszącego) wita wszystkich was razem, żeby oszczędzić każdemu czasu.

Jeżeli ktokolwiek dotarł do tego miejsca, mogę mu śmiało pogratulować – z każdym kolejnym czytanym słowem, rośnie we mnie pewność, że nie mam do czynienia z typowym użytkownikiem łącz międzyserwerowych, cechującym się poważnym dysmózgowiem, w wyniku którego czas skupienia na słowie pisanym, wynosi mniej niż nowojorska sekunda (za Terrym Pratchettem – jest to najkrótsza jednostka czasu we wszystkich mulitwersach, definiowana jako czas pomiędzy zapaleniem się światła na zielone, a wciśnięciem klaksonu przez taksówkarza z tyłu).

Cały ten potok słów ma na celu dwa, no cóż… cele. Po pierwsze – odsiać wszystkich tych, dla których najwygodniejszą formą komunikacji są współczesne piktogramy rozsiewane w korach mózgowych przy użyciu serwisów pokroju Instagrama, Pinteresta, Tumblra czy innego Twittera. Jak mogliście się już zorientować, jeżeli będziecie czytali dalej (i to zarówno w wymiarze krótkoterminowym – tenże post, jak i długofalowym – cały cykl felietonów), czekają was wręcz nieprzyzwoicie długie zdania wielokrotnie, pod i nadrzędnie złożone, których nie powstydziłaby się żadna porządna gminna olimpiada polonistyczna. Po drugie – upewnić was, że wysiłek włożony w przebijanie się przez tą rozbudowaną formę wypowiedzi, zahaczającą niekiedy o dyletancką kazuistykę, manicheistyczne jeremiady przeczące same sobie w sposób zawstydzający każdy przyzwoity oksymoron, nie pójdzie na marne i będziecie czytali przynajmniej z częściowym zainteresowaniem.

Po raz drugi zatem pozwolę sobie zrobić żurnalistyczny warunek na czytających – skoro czytacie dalej, to oba cele są Wam bliskie. A to cieszy. Cała reszta – niechaj idzie tam gdzie /dev/null mówi dobranoc. I to już.

Odsialiśmy już wszystkich, którzy nie gaworzą po smoczemu, a zatem – zapraszam na serię felietonów, popełnianych z premedytacją nieregularnie (która to nieregularność wynika z lenistwa doprowadzonego na wyżyny niedostępne zwykłym śmiertelnikom), opiewających światy, tematy i inne „aty” okołogrowe. Choć zapewne sporą częścią tych tekstów będą odwołania do gier komputerowych, uprzedzam Was od razu – nastawcie się na bardzo wiele dygresji, referencji do fantastyki, komiksów, filmów i innych wypełniaczy czasu wolnego od codzienności. Dołóżcie do tego bardzo częstą zabawę słowem, maniakalne tworzenie neologizmów i całkowity brak zrozumienia dla gimnazjalnych zasad interpunkcji. Doprawcie wszystko garścią ciekawostek z wiedzy powszechnej, szczyptą nienormalnych skojarzeń i nieodzownym elementem niespodzianki. Tak w dużym skrócie prezentować się będzie cykl TUOK. Smoczy TUOK.

Dla ciekawych świata i naprawdę nie mających nic lepszego do roboty – skąd się wziął taki, a nie inny tytuł? Wielopoziomowość przekazu to dość uniwersalny sposób na zabawę z intelektualistami. Rozwinięty tytuł doskonale oddaje ton większości tekstów, które są w stanie przedprodukcji, produkcji i poprodukcji na potrzeby niniejszego cyklu. Zaś skrócony – no cóż, też ma swój urok, dodatkowo pozwalając wszystkim niechętnym opiniom piszącego, już na samym początku ustalić jego poziom intelektualny. W dodatku – jeśli się nad tym zastanowić kolejną sekundę czy siedem, tłok to ta część silnika, która dość żywotnie służy napędzaniu całego urządzenia samobieżnego, a zatem – jako, że istotą życia każdego bloga jest dyskusja, również można odczytać rzeczony tytuł jako pewnego rodzaju manifest celowy.

Co do samego piszącego, czyli mnie właśnie, to jestem jednym z całkiem sporej rzeszy ludzi, będących synkretycznym wynikiem biegunowo odległych od siebie edukacji i pasji. Przekładając to na bardziej ludzki – kończyłem studia humanistyczne, a pracuję w twardej informatyce. Jestem zapalonym gadżeciarzem, książkoholikiem i grzebaj-wiedzą w tym co akurat mnie zainteresuje (czyli praktycznie wszystkim, jak do tej pory). Jeżeli termin macgyveryzm jest Ci być może znany, to wiedz, że jestem samozadeklarowanym przedstawicielem tej postawy intelektualnej (choć z tym intelektem, to może być pewne nadużycie z mojej strony).

Korzystając z uprzejmości animatorki oraz admina babagra.pl wrzucać będę tu teksty, które nijak nie pasują tematycznie do prowadzonego przeze mnie, nieregularnie uzupełnianego bloga gadgizm.com, a będące wyrazem krzyku rozpaczy resztek grafomańskich potrzeb ekspresji i zaspokojenia ynteligenckiego głodu wygłoszenia swych – pożal się Panie – przemyśleń.

Zachęceni? Oby. Zapraszam na pierwszy odcinek dla liczących jak normalni ludzie, czyli od jedynki – „To tylko dane z bazy„.