Dwa lata PlanetSide 2 i… mini-konkurs!

Pierwszy depoloy i od razu śmierć, nawet nie wiedziałem kto mnie zabił 🙂
Byłem zachwycony świstem pocisków nad głową i ilością graczy dookoła. Biegłem sobie w zergu, obok jadą sobie czołgi, w powietrzu samoloty. Tego nie ma żadna inna gra.
Chociaż ciężko było odnaleźć taką bitwę, skakałem po bazach szukając czegoś zanim się dowiedziałem co ta mapa właściwie pokazuje.
Nawet udało się kogoś zabić, ale głównie ginąłem próbując ogarnąc o co w tym wszystkim chodzi.
Mimo że było ciężko to jednak skala gry przyciągała mnie by grać dalej i wciąż przyciąga.

Pierwszego dnia gdy elostalkerr zaprosił mnie do grania w PS2 biegałem infiltratorem i próbowałem kogoś ubić (nie wiedziałem że infiltrator może być niewidzialny i że trzeba strzelać hedy ;_; )
Następny był oczywiście magiczny przycisk „instant action” gdy spadłem w jakiś zerg i po sekundzie zginąłem (znienawidziłem ten przycisk -_- )
I gdy elostalkerr powiedział „może lepiej pójdzie ci samolotami” zaczęło się rozbijanie o dosłownie wszystko 🙂
No i oczywiście masa przebiegniętych kilometrów w prawo i w lewo w poszukiwaniu… (niczego)
Ale grafika i wielki rozmach tej gry zachęcił mnie do dalszego grania 😀

Już kiedyś go gdzieś opisałem, ale powtórzę. Ściągnąłem sobie tą grę po przeczytaniu artykułu na jej temat. Na początku byłem do niej sceptycznie nastawiony i postanowiłem sprawdzić czy naprawdę jest jedyna w swoim rodzaju. Niedawno skończyłem grę o nazwie Supreme Commander. Były w niej trzy frakcje: Aeon( podobni do vanu fanatycy, kolor zielony), Cybranie (buntownicy-cyborg, kolor czerwony) i Ziemianie (to samo co TR tylko z wyglądem NC). Widziałem screeny PS2 i chciałem od razu wybrać Ziemian. Jakże wielkie było moje zdziwienie, gdy dowiedziałem się, że całkowicie pomyliłem frakcje. Tak czy siak, po przeczytaniu opisu i stwierdzeniu po muzyce w jakim duchu jest utrzymana ta frakcja, wybrałem TR. Zaczęło lecieć krótkie intro wprowadzające do gry. Ja nieświadomy co mnie czeka, nie za bardzo się skupiałem. Nagle usłyszałem od oficera TR – „zbliżasz się do strefy zrzutu, pokaż przeciwnikom z jakiej gliny jest ulepiony Terrański żołnierz. I pamiętaj – loyalty until death, strenght in unity!” I jeb! Zostalem zrzucony w sam środek walki na jakiejś dużej placówce (tech plant albo amp)… tuż obok wrogiego vanguarda. Ja w panice się próbowałem ukryć, rozwaliłem jednego gracza który stał do mnie tyłem, nieświadomy, że coś wylądowało w jego pobliżu. Od razu po tym rozwalił mnie ten Vanguard przy którym na początku wylądowałem. Trwało to może kilka sekund, ale jakich! Gdyby nie ten mocny początek, to wątpię czy bym nadal grał w tą grę. Następne kilka dni spędziłem na próbowaniu wszystkich frakcji (wtedy szczególnie VS – bardzo podobał mi się ich infiltrator oraz prawie zawsze respiło mnie na Amerishu. Wtedy był to mój ulubiony kontynent a nie za bardzo wiedzialem jak się je zmienia). Po tym znowu zacząłem grać TR i spotkałem polaka który był twórcą jednego z pierwszych poradników na youtube do PS2. Grał on co prawda po stronie VS i mnie do niej przekonywał, ale mimo, że w jego outficie Azyl Alfa (dzisiaj Cerberus i IF0R) grało w miarę dużo osób postanowiłem zostać w TR. Dołączyłem do (także jego) outfitu Azyl Gamma (dzisiaj T4NK) w którym były tylko 2 osoby – założyciel i Inside (już nie gra). A gdy outfit się rozrósł, zrobiłem sobie przerwę. Po czym wróciłem i zastałem całkowicie nowe twarze które grają w T4NK do dziś. Właśnie tak wyglądały moje początki w tej grze.

ja miesiąc po premierze pobrałem grę.Pierwsze co zrobiłem to instant action i trafiłem na esamir na którąś amp station i z godzinę strzelałem do vanu . Kilka dni później grałem z kolegą , który namówił mnie do pobrania tej gry i przypadkiem zrobiłem pierwszy screenshot 2013-01-26_00001.jpg

Pierwszy zrzut, pierwsza śmierć. Zachwyt innymi graczami w pojazdach bo przecież oni są tacy bogaci, po śmierci jakimś cudem odrodziłem się infiltratorem i szpan! Znika po wciśnięciu klawisza.

Wędrówka po Indarze rozpoczęta. Coś mnie zabiło, coś kliknąłem, gdzieś się pojawiłem, gdzieś wyruszyłem. Do dzisiaj pamiętam obraz pierwszego terminalu od pojazdów na barakach Hvara, pierwszy osobisty pojazd, pierwsza próba poskromienia samolotu, którym się nie dało latać. Jak się okazało, pierwszy wybór frakcji też był bezmyślny bo wybrałem czerwonych, bo byli tacy polscy, chociaż wtedy to nie miało znaczenia.

Moje pierwsze ustrzelenie wroga było wykonane za pomocą takiego wielkiego działa dwulufowego na ciezarówce. Zabiłem dwie osoby, stwierdziłem że gra jest za trudna i poszedłem grać w CoD:MW2.

Więc tak.
Na początku był widok nieznanej mapy z góry i wysokościomierz u dołu ekranu wskazujący szybką utratę wysokości. Pierwsza myśl: zrzut spadochronowy? No dobra, ale jak otworzyć spadochron?! Trudno, najwyżej zaliczę glebę… Potem bliski kontakt z nawierzchnią i… Przeżyłem! Wylądowałem niedaleko południowej części murów Zurvan Amp Station. Jeszcze nie wiedziałem co to za baza, ani ile krwi na niej przeleję. Szybko rozejrzałem się wokoło, ujrzałem znikającą kapsułę. Już wiedziałem dlaczego przeżyłem, ale radość nie trwała długo, ponieważ w przeciągu kilku zaledwie sekund usłyszałem wybuch i otrzymałem wiadomość o śmierci. W końcu miałem chwilkę, żeby zmienić przypisanie klawiszy (aż dwóch: nóż i rzut granatem 😉 ), dokładnie obejrzałem sobie mapę i wybrałem najbliższy punkt odrodzenia. Odrodziłem się przy jakimś pojeździe pod murem widzianej wcześniej placówki(jeszcze nie wiedziałem, że to Sunderer, ani jak on działa), zobaczyłem przed sobą żołnierza z niebieskim trójkącikiem nad głową. Wiedziałem, że to mój sojusznik, więc postanowiłem pójść za nim. Po krótkim biegu on wleciał na wieżę, więc nie zastanawiając się kliknąłem dwa razy spację i ku mojemu zdziwieniu udało mi się wlecieć za nim. Żołnierz pobiegł wzdłuż muru w jedną stronę, ale ja ujrzałem zbliżającą się postać z drugiej strony. Szybko obróciłem się w stronę tej postaci i (mając już pewne nawyki z poprzednich gier) kliknąłem „Q”, a po nim szybko prawy przycisk myszy. Nad głową postaci pojawił się fioletowy trójkącik, usłyszałem tylko dźwięk
broni rodem z science-fiction i znowu umarłem.
Odrodziłem się jeszcze kilka razy w tym samym miejscu wypróbowując poszczególne klasy oprócz MAXa, bo widziałem, że coś kosztuje, a nie wiedziałem jeszcze skąd są te punkty i bałem się, że trzeba za nie płacić prawdziwymi pieniędzmi. Ku mojemu zdziwieniu, a także zawiedzeniu żadna inna klasa nie potrafiła latać 🙁 Znowu przyjrzałem się mapie i zdecydowałem odrodzić się na Warpgatecie, ponieważ zauważyłem, że ta nazwa się powtarza i każda ze stron konfliktu taką posiada stwierdziłem, że musi być to jakaś większa baza.
Na początku, w pokoju odrodzenia myślałem, że znajduję się wyżej nad ziemią, bo usłyszałem wyraźny dźwięk pojazdów latających.
Niestety się myliłem. Wyszedłem dalej na podest, ale bałem się wyjść dalej widząc startujące „samoloty”. Podszedłem więc do każdej konsoli oglądając każdy pojazd. Zdecydowałem się zaryzykować kilka punktów i kupiłem najtańszy pojazd – Flasha.
Mając quada myślałem, że mogę podbić świat więc niezwłocznie udałem się na północ podziwiając widoki. Zanosiło się na noc. Minąłem Rashnu Bio Lab i jechałem dalej na północ. Później zboczyłem nieco z kursu i po krótkiej jeździe terenowej stanąłem na skraju urwiska. Zobaczyłem pustynię nocą. Po mojej lewej stronie widziałem bazę z wyraźnym miejscem do lądowania (Howling Pass), a w daleko w oddali połyskującą na czerwono kopułę. (To był najpiękniejszy widok jaki miałem okazję podziwiać w tej grze, chociaż nie wiem jak udało mi się znaleźć na skałach na wschód od Howlinga nie jadąc drogą).
Domyśliłem się, że w jej pobliżu nie może czekać mnie nic dobrego, ale nie widząc nigdzie „żywego ducha” wsiadłem na mojego quada zjechałem ostrożnie ze zbocza i kierowałem się w stronę kopuły. Po drodze oglądałem ogromne szkielety. Nie wiedziałem co mnie czeka. Mniej więcej w połowie drogi zauważyłem wrogi samolot. Odwrócił się w moją stronę, zrozumiałem, że mnie zauważył. Chcąc się ratować szybko wykonałem zwrot i zacząłem jechać jak najszybciej się dało w kierunku najbliższej placówki. Miałem szczęście, bo pilot nie okazał się za dobrym strzelcem i udało mi się uciec, natomiast musiałem porzucić mój pojazd by ukryć się w zabudowaniach. Chwilę później usłyszałem tylko wybuch mojego Flasha. Nie wiedząc co dalej zrobić, oraz zachęcony niskimi umiejętnościami pilota zdecydowałem się wyjść na zewnątrz i spróbować zestrzelić samolot. Niestety nie udało się i poległem w tej nierównej walce.
Wylogowałem się. Tak minął wieczór i poranek dnia pierwszego.

W ciągu następnych kilku dni zostałem zaproszony do Największego Polskiego Outfitu, który dopiero co raczkował, ale to już inna historia.

Ja wspominam krótko. Totalne zaskoczenie skalą bitew, strzały znikąd i ciągłe zajęcie umieraniem połączonym z oglądaniem gruzu lub nieba z kulką w głowie.

Ale ściany tekstu. Powodzenia Kynia 😀

Mój pierwszy dzień, ciężko było w walce z bliska, bez wyrobionej postaci, i wprawy, co chwila ginąłem. Wpadłem na pomysł, i wsiadłem w wieżyczkę Plot, obok placówki gdzie odbywał się największy zerg, i czekałem aż jakiś moskit, czy kosa wpadnie mi pod lufy. Potem poszukałem jakiejś strony, i outfitu, że by się poduczyć, i pogadać po Polsku. Duże wrażenia miało też dla mnie ilość graczy, bo około 2tyś. na raz, grafika super, szczególnie w nocy, szkoda że rozjaśnili, i skrócili noc, bo co to za frajda oglądać fajerwerki w dzień, pięknie wyglądał taki zerg nocą, jak pokaz sztucznych ogni.

Nie pamiętam dokładnie pierwszych chwil gry. Wszystko działo się bardzo szybko. Tylko jakieś intro, spadanie i śmierć od wybuchu. Trochę lipny początek, ale co tam 🙂 Na ekranie pojawiła się mapa, kliknąłem 'Deploy’ i pojawiłem się w środku jakiegoś budynku. Gdy z niego wyszedłem oślepiło mnie jasne światło(takie miałem wrażenie), zobaczyłem niezwykły, rozległy krajobraz, odległe bazy i masę graczy(miałem dobry widok z The Crown). Ten moment zadecydował. Zacząłem trochę biegać dookoła i strzelać w odległe, czerwone trójkąciki oczywiście z marnym efektem, ale było ich tak dużo, że nie miałem zamiaru się zbliżać 😀 W końcu przeciwnicy wdarli się na górę i trzeba było uciekać(kilku zabiłem, ale i tak za dużo ginąłem).

Postanowiłem zespawnować się na dziwnie wyglądającą 'bazę’ nazywającą się Indar NC Warpgate. Byłem trochę rozczarowany bo oprócz wielkiej kopuły i dziwnego urządzenia? na środku nie było tam nic ciekawego… może jeszcze ciekawe były terminale z pojazdami. Wziąłem sobie najtańszy pojazd (Flash z a 25 tych surowców z czołgiem na ikonce chyba?) i zacząłem rozbijać się nim po Warpgate. Gdy zauważyłem, że te surowce same się uzupełniają postanowiłem wziąć coś większego… Galaxy 😀 Latałem tak i oglądałem widoczki. Mijałem pomniejsze placówki i ogromne bazy, strome skały i głębokie wąwozy. Nagle ujrzałem, że krajobraz zaczyna się zmieniać z pustynnego na wyżynny. Zachwycony tym nie zwróciłem uwagi na to, że zbliżam się do linii frontu(jakbym wtedy wiedział jak się obsługuje mapę xD). Moje Galaxy wleciało w ogień przeciwlotniczy z jakiejś placówki(prawdopodobnie Peris) i zaczęło się palić. Niezwykle zdumiałem się, że żyję po upadku z takiej wysokości…a już gotowałem się na śmierć. Schowałem się za drzewem. Znowu bałem się podejść do bazy gdy zobaczyłem ilość pocisków wylatujących z niej w każdym możliwym kierunku. Gdy z bazy tej jednak zaczęły wylatywać myśliwce postanowiłem strzelać w nie z bezpiecznej odległości z tego co miałem pod ręką… Karabinu snajperskiego. Zestrzeliłem tak dwie kosy, a po tym przyjechały do mnie dwa fioletowe poduszkowce(ciekawe czy siedzieli w nich piloci zestrzelonych myśliwców? xD) Teraz jak sobie przypomnę to zagadką jest jak mogłem zestrzelić kosę ze snajperki? Nie tylko ja strzelałem? Nie było jeszcze ustawionych mnożników obrażeń dla karabinków?

Resztę dnia jeździłem Vanguardem w zergu NC. Jechaliśmy tak w nocy pod gwieździstym niebem przejmując placówki od Dahaki aż po Saurve. Na początku oślepiający blask dnia na pustyni, a na koniec prawdziwie ciemna noc. Coś pięknego 😀

Tak minął mój pierwszy dzień w PS2. Ten pierwszy dzień był dość niezwykłym przeżyciem i na pewno miał duży wpływ na to, że jeszcze gram w Planetside 2 i, że mimo wszelkich bugów oraz momentów zwątpienia zawsze do ps2 wracam 🙂

Widzisz ja od samego zerknięcia zapominam nicków. ;x

O PS2 przeczytałem w artykule z CD-Action. Byłem wtedy na erasmusie (słaby net) Obejrzałem trailer, kilka gameplay’ów – pomyslałem – warto.

Wziąłem więc swój kilkuletni laptop, ustawiłem grafikę na minimum i zginąłem od daltona na skałach koło spawn-pointu Tawrich.

Bierny obserwator pomyślałby, że jestem jakimś nałogowcem. Wstaję o 12:00 w południe, idę na świetlicę, (gdzie net) siedzę do 2:00 nad ranem i wracam w kapciach przez podwórko w śniegu (bo drzwi od korytarza są zamykane na klucz po północy). Kupowałem sobie tylko pizzę albo gotowałem kilka saszetek ryżu i tak ciągnąłem dwa tygodnie.

Klimat był jak z jakiegoś obozu przetrwania, tylko bez wychodzenia na zewnątrz.

W międzyczasie dorobiłem się wielu wrażeń, flary, lashera i k/d = 300/1000. Gra mnie dołowała, ale jednocześnie fascynowała
(nigdy wcześniej nie grałem w mmo ani fps’a a nagle miałem oba w jednym).

Do dzisiaj mam dreszczyk jak usłyszę muzykę od ekranu menu vs.

A co do mojego pierwszego dnia w PS2:
O Planetsidzie usłyzałem od kolegi, sam nigdy bym się nie dowiedział o jego istnieniu. Wtedy akurat grywałem w BF-a, a gdy usłyszałem o mapach 8x8km to pomyślałem że muszę w to zagrać Kolega powiedział mi, że gra jet skomplikowana i ciężko się zaczyna, więc w czasie ściągania oglądałem jakieś filmiki instruktażowe. Dowiedziałem się z nich tylko tyle że „I” odpowiada za instant-action. Frakcje wybrałem już wcześniej, też na bazie filmików. Gdy wszedłem do gry, przeszedłem ten bezużyteczny samouczek i zauważyłem jakąś ankietę.Z filmików wcześniej wywnioskowałem, że będę grać Infiltratorem więc jego wybrałem. Dostałem Ghosta, którego do dzisiaj uznaję za beznadziejnego. Następnie wcisnąłem magiczny przycisk „I” i zrzuciło mnie gdzieś w Amerishu. Trochę sobie pobiegałem, głównie wokół respa (kolorwe szyby, wydawało mi się że jest ważny), aż ktoś mnie zabił. Więc zrespiłem się tam gdzie gra mi podpowiedziała, i zauważyłem że jestem w tym samym pokoju co wcześniej. Ten sam koleś mnie zabił jeszcze raz, potem byłem ostrożniejszy i gotowy żeby go zabić, ale gdzieś zwiał. A więc kupiłem Sundka i pojechałem do kolejnej bazy. Słyszałem bowiem, że Sundek to dobra farma certów. Znalazłem sobie miejscówkę i zmiażdżyłem klawisz „B” w mojej klawiaturze, bo nie chciał się rozstawić. Sprawidziłem klawisze w ustawieniach, było ustawione na B. Po raz kolejny zacząłem miażdżyć klawiaturę i dalej nic się nie działo. Aż w końcu ktoś mi wysadził Sundka. Wtedy zrespiłem się na jakimś innym Sundererze i po chwili zaliczyłem pierwszego killa (chyba z Pulsarem). Chwilę potem wyszedłem z gry i szukałem rozwiązania mojego problemu z Sundkiem. Okazało się że muszę coś kupić. Wróciłem do gry, i okazało się że to co było pokazane na filmie, nie istnieje (film był stary, AMS był wtedy na miejscu Ammo Dispensera i takich tam). Po wielu minutach szukania, znalazlem to w oknie „Certification coś tam” (to z Timerami)… Oczywiście okazało się, że mnie nie stać (kosztowało to 50 certów). I po uzyskaniu tej informacji, wyszedłem z gry.
Mój drugi dzień był ciekawszy, ale nie o nim jest konkurs więc opiszę to w dużym skrócie: Po obejrzeniu kolejnych filmów dowiedziałem się, że warto grać w składzie. Wybrałem więc pierwszy i lepszy i sobie grałem. Po jakimś czasie zorientowałem się, że jestem Liderem Składu. A po jakiś dwóch godzinach, gdy ktoś napisał „Poprosiłbym Waypointy”, zorientowałem się że jestem Liderem Plutonu, w którym było jakieś 40 osób! Jako BR3! 😀

Planetside 2 poznalem 2 lata temu, bodajze w grudniu. Zainteresowalem sie tym jako alternatywa dla nie dzialajacego bf3. Pierwsze chwile byly czyms nadzwyczajnym dla mnie: gra z wieloma osobami na jednym terenie, bez wiekszych limitow, a nie jak w bf3 na ograniczonym terenie 64v64 max. Tu moglo byc znacznie wiecej osob. Z poczatku probowalem kazdej klasy, a najbardziej mi obiecujaca byl infiltrator. Oczywiscie, jak kazdy low battlerank mialem pelno smierci, a fragi byly znikome. Zaczalem ghostcap’owac. Zazwyczaj dolaczalem do jakiegos squadu i mowilem: „bede tu i tu”, a inni odpisywali: „ok, powodzenia, ale jak cos to pisz” No i dobra, gram, lapie bazy, a potem jak zjezdzaly sie wrogie wojska to albo jakies pulapki, albo strzelalem do chlopow z odleglosci, ale sam nigdy nie bese jednoosobowa armia. Potem zrobilem sobie dluuuga pauze, i dopiero rok tmu zaczalem regularnie grac, na PROSTAK’ow trafilem przypadkowo pod Bio Labem, bodajze Andivari. Od razu sie tam zaadoptowalem tam i gramy praktycznie do dzis.

(Pewnie i tak, znow nie wygram, ale sprobowac moge :D)

Dla Marioli